شعر

چه‌قدر بغض بخوانم، سکوت بنویسم؟
چه‌قدر حرف دلم را منوط بنویسم؟

چه‌قدر درّه بمانم، به قلّه خوش باشم؟
به پای دامنه‌ها از سقوط بنویسم؟

چه‌قدر دستِ من از پا درازتر باشد؟
برای آمدنت هی قنوت بنویسم؟

چه می‌شود که بیایی و شعرهایم را
به خط بوسه به زیر گلوت بنویسم؟

و یا به جوهری از رنگ سیب روی لبت
دو آیه از لب خود، از هبوط بنویسم

به جای بودن و ماندن، به جای آغوشت
نصیب من شده از جستجوت بنویسم

نیامدی و زمانش رسیده که بروم
قطار می‌رود و من به سوت بنویسم …

رضا_احسان_پور

سخنی از حضرت دوست.......